Het reilen en zeilen van een Nederlandse backpacker in de Andeslanden

Ontwenning. Dat is het eerste dat in me opkomt om te beschrijven hoe het nu is, terwijl ik verblijf in de wijk Miraflores in Lima. Deze backpackerswijk is heel rijk voor Zuid–Amerikaanse begrippen: Geen tuktuks, maar Mercedessen. Geen getoeter op straat, maar rotondes met fonteinen. Geen cavia's die verkocht worden, maar er schijnen hier veel haarloze honden te zijn (de Peruaanse naakthond). Een wereld van verschil.

In Zuid–Amerika kom je genoeg mensen tegen die op straat hun waren proberen te verkopen. Naast dieren, zijn dat vaak gebreide mutsen of sjaals,zonnebrillen, broodjes of fruit. Soms zie je een oud mannetje dat een een enkele zaag probeert te verkopen, een jongen die voor de kerk zijn mes zit te slijpen. Jongens die schreeuwen dat je in de bus moet stappen, al hebben zij (en jij ook) geen enkel idee waar je precies heen moet. Taxi's die maar blijven toeteren om jou in hun wagen te krijgen. Een autoalarm dat afgaat waarbij er meer melodiewisselingen zijn dan in Bohemian Rhapsody. Zwaarbewapendebeveiligers voor de banken of supermarkten. Overal kleine winkeltjes, voor kopietjes, elektronica, de was tot aan schoenpoetsers op straat. Zebrapaden die er voor lucht blijken te zijn. Vrouwen in de bus die vriendelijke het busraam open doen als ze zien dat jij probeert een plek te vinden voor je afval. Wat is dit een probleem in geheel Zuid Amerika. Waarbij vooral het in het noorden van Peru een zootje is, met name in de armere wijken. Hele huizen zijn soms omgeven met enorme bergen plastic zakken, etensresten en lege flessen Inca Kola, een zeer populaire Peruviaanse geelkleurige en mierzoete frisdrank. Al deze zaken ga je missen als je even weg bent uit de chaos. Wat ook wel lekker is hoor: De rust van het hostel of van een bergketen verderop. Dat is het fijne van backpacken: Je komt in zoveel verschillende situaties terecht in een heel korte tijd. En omdat dat allemaal zo verrekte interessant en leuk is, blijf je maar actief om maar zoveel mogelijk dingen te zien. Ik blijf (toch nog) die westerling die veel wilt zien, in plaats van gewoon twee weken op dezelfde plaats te blijven en nauwelijks iets te doen en geen idee te hebben waarnaartoe ik hierna ga. Rust pakken is belangrijk, maar vergeet ik wel vaak. Daarom vandaag maar weer eens een rustig dagje, zonder al te veel reizen of wat dan ook. 

Ikzal eens wat vragen beantwoorden die ik wel eens gesteld krijg.
– Ben je er na drie maanden reizen niet eens klaar mee?
Nee, absoluut niet. Ik wil nog zoveel zien en ervaren en waar kan dat beter dan in een contintent als Zuid Amerika?
 
– Waar ga je allemaal nog naartoe?
Na Peru naar Bolivia, en dan het noordelijkste stukje van Chili en Argentinie in ieder geval. Machu Picchu, de zoutvlakte van Uyuni en het Titicacameer zijn toeppers die uiteraard op de lijst staan.

– Ben je al bruin?
Uhm, ja best wel. Je blijft je hier insmeren, en ondakns dat verbrand ik (met name) mijn handen toch steeds. Die ik voor mijn reis nog nooit verbrand had...

– Wat mis je het meest aan Nederland?
Natuurlijk, familie en vrienden. Skype en facebook zijn geen echte vervangers, maar over een paar maandjes kan ik iedereen weer zien!
En verder ben ik toch een echte Hollander! Goede Hollandse kaas, lekkere groentenschotels, het drinken van kraanwater, hagelslag, het wielrennen over de dijk... Suus en ik maken elkaar het leven even zuur door uit het niets iets te roepen als 'gevulde koek', 'appelkruimel', 'negerzoen' of 'bitterbal', waardoor we gaan watertanden...

– Zou je in Zuid Amerika kunnen wonen?
Voor een redelijk korte periode, jazeker. Ik zou het leuk vinden als ik hier ergens voor mijn stage een plek zou kunnen vinden voor volgend jaar, bijvoorbeeld. Om hier meerdere jaren te wonen, ik denk het niet.  Het tempo waarmee mensen hier leven ligt zo laag. Alles duurt heel lang en ik denk dat ik daar in werk en het dagelijks leven toch lastig aan zou kunnen wennen.
 
– Ben je wel van plan om terug te gaan?
Ja joh, in september gaat het laatste jaar van mn studie in. En de hierboven genoemde redenen voor Nederland spelen ook mee! In juli ben ik er weer gewoon.

– Hoe is je Spaans ondertussen?
Verstaan gaat eigenlijk vrij aardig, en spreken gat zo nu en dan ook wel verrassend goed. In Bolivia wil ik Spaanslessen volgen (heb ik ook nog nooit gehad), om me toch nog even te verbeteren (Daar kan het goedkoop).

– Heb je nog zin om te gaan studeren?
Ja echt wel. Ik heb uberhaupt zin om veel te leren. Hier leer ik andere culturen kennen en hoe ik zelf maandenlang reizen ervaar, hoogtepunten en tegenslagen beleef. En ik pak soms mijn Spanse grammaticaboek erbij. Maar ik zou graag meer willen leren nu, ik heb toch de tijd! Gitaarspelen, andere talen ophalen, alleen daar ontbreken dan de middelen voor.  Ik word wel constant gemotiveerd hier om mijn studie af te maken> Er zijn zoveel milieugerelateerde problemen hier. Het afvalprobleem, geen aansluiting op de waterleiding, steeds drogere en hetere seizoenen waardoor bijvoorbeeld de cacaoplantage waar ik geweest ben het steeds moeilijker krijgt, zeer snel terugtrekkende gletsjers in het berggebied waar we een driedaagse treking hebben gedaan (wat prachtig was) en nog zoveel meer...

– Wat zijn de verschillen tussen de Colombianen, Ecuadorianen en Peruvianen?
Die zijn er legio. In Colombia zijn de mensen over het algemeen welvarender, en ogen ze (zeker qua uiterlijk) westerser. Al heb je er heel veel dorpjes waar de mensen echt heel arm zijn. In Ecuador en Peru heb je minder van dit soort dorpjes, omdat vrijwel iedereen wel een betonnen huis heeft. Het is alleen erg lelijk dat dit vaak niet afgebouwd wordt. Verder zijn de mensen hier veel vaker van indiaanse komaf, wat duidelijk te zien is, zeker in de bergen, met alle klederdracht die daarbij hoort. Er wonen overal mensen die geen Spaans spreken, maar bijvoorbeeld alleen Wiwa (Colombia), Quichua (Ecuador) of Quechua (Peru). lk vind de mensen in Colombia het warmst. In Noord Peru kunnen ze zo ongelooflijk opdringerig zijn en je compleet negeren. In de bergen daarentegen is iedereen weer heel vriendelijk. Generaliseren is ook hier heel moeilijk...

De komende week maar eens sandboarden en met een duinbuggy de woestijn in, naar de pinguins en zeeleuwen van een eiland en naar de op een na diepste canyon ter wereld. Tot de volgende keer weer!