Waar raak je gewend aan na een paar maanden in Mozambique?

-    De hoeveelheid fietsen en scooters! Waar de scooters voor hachelijke situaties zorgen in de stad (devies: con-ti-nu al je spiegels in de gaten houden) zie je op het platteland enorm veel mensen fietsen, met minimaal 1 en maximaal 4 ‘passagiers’. Er zijn wel wat heuvels, maar de fiets is een perfect vervoersmiddel voor de afstanden die anders gelopen zouden moeten worden. 
-    Stroomuitval en daarmee ook geen water. Dit gebeurt elke week wel weer, soms voor een korte tijd en soms voor urenlang.
-    De oproep om naar de moskee te gaan aan het eind van de middag. Tot nu toe zijn ze er nog niet in geslaagd om mij naar binnen te lokken
-    Mensen, toch voornamelijk vrouwen en meisjes, met van alles op hun hoofd. Een krat bier bijvoorbeeld. Indrukwekkend. Ik ga het bijna missen als ik het niet zie. 
-    Kinderen die bedelen voor lege flessen water, die ze voor een paar meticais door kunnen verkopen. Of kinderen die geen water hebben in de provincieplaatsen en daarvoor bedelen.
-    Overal fruitbomen. Overal groeien cashew-bomen en langs de wegen kun je op veel plekken cashew-noten kopen. Verder zijn er bijvoorbeeld veel papaya-bomen, mango-bomen, bananenpalmen, kokospalmen te vinden. 
-    Ik ben ondertussen een volleerde ontwijker van gaten in de weg. En dat zijn er veel, heel veel in het noorden van Mozambique, niet te geloven. Soms worden er wat gaten opgevuld, maar of het werkt vraag ik me nog af. De meeste auto’s hier zijn 4WD, en dat is ook onmisbaar.  
-    Zandwegen die in rivieren veranderen na een heftige tropische regenbui. Ik heb gelukkig hele vriendelijke bewakers die de auto wel schoon willen maken! Het hebben van bewakers en een huishoudster/kokkin went ook heel snel  
-    Heeft u brood? Nee, helaas. Heeft u Manica bier? Sorry, vandaag niet. Heeft u iets? Ja, kip, maar dat moeten we nog wel even kopen. Je kunt je voorstellen dat alles lang, heel lang, duurt. De graten van de vis worden voor het grootste gedeelte opgegeten door de Mozambikanen, die alles eten wat los en vast zit. Al beginnen mijn afgekloven kippenbotjes ook steeds kleiner te worden.
-    Boodschappen doen vanuit je auto. Bananen, avocado’s en uien kan je prima vanuit het autoraampje in de stad kopen bij de verkopers, en op het platteland worden de levende kippen je continue aangeboden door de jongens langs de weg.
-    Het continue gebruik van handsanitizer….Het afvegen van bord, bestek, blikje, flesje voordat je begint te eten… …. Je bent heel bewust bezig met hygiëne, want dat is behoorlijk nodig.
-    De malariapil die ik elke ochtend naar binnen gooi. Sommige mensen raden het af om meerdere maanden te slikken, sommige raden het aan om gedurende de tijd in malariagebied te blijven slikken. Ik weet niet hoe lang ik er mee door ga, maar ik weet wel dat er enorm veel mensen om me heen malaria krijgen, dus voorlopig ga ik door  
-    Geregeld überhaupt niets te eten hebben. Altijd slim om een pak cornflakes met houdbare melk mee te nemen, koekjes en cup-a-soup. Het komt sowieso van pas.
-    Kinderen die spelen met oude wielen en er achter aan rennen, plotsklaps de weg op. Niemand heeft een Playstation of een Xbox. Iedereen vermaakt zichzelf.
-    Vroeg wakker worden elke ochtend omdat er hard gepraat wordt, of ik nu thuis ben (en slaap met m’n raam open, wel met hor ervoor natuurlijk), of ergens in een pension zit.
-    Het openbaar vervoer hier: Busjes (die chapas genoemd worden) en helemaal volgepropt zitten met mensen. Ik heb er nog niet gebruik van gemaakt maar wil dat nog wel. Voor een paar cent reis je dan zo een paar honderd kilometer. Comfort? Allesbehalve. Zuurstof om adem te halen? Twijfelachtig.
-    De hiërarchie. De directeur is echt de baas en die zal niet tegengesproken worden. De gouverneur van de provincie zit volledig alleen op het verhoogde podium en moet elke keer met titel aangesproken worden. 
-    De temperaturen van in de dertig graden voelen ondertussen normaal. Bij 40-45 graden, in februari en maart, is het wel even zweten. Gelukkig koelt het een beetje af de komende maanden nu het winter wordt! 
-    Dat een arm land zo duur kan zijn. Er zijn genoeg mensen die maar €50 per maand verdienen, maar de prijzen liggen hier hoog. Zeker voor accommodatie betaal je zo €60 per nacht voor een waardeloze kamer zonder stroom. 
-    Het Afrikaanse wild…. Dat je hier niet ziet. Ik heb een stuk of 3 apen gezien in het wild, 1 kameleon en dat was het wel weer. Maar ik ben nog niet in de nationale parken geweest, waarin de slachting van dieren tijdens de oorlog van 25 jaar terug nog veel sporen heeft achtergelaten in de huidige dierenpopulaties.
-    De prachtige natuur in het noorden van het land. Het is zo groen nu aan het eind van de regentijd, en er zijn veel bergen met bizarre vormen. Heerlijk om hier een roadtrip te doen over de rustige wegen buiten de stad. En wat maak je een boel kilometers, want de bevolkingscentra liggen ver, heel ver uit elkaar. 
-    Dat we de enige blanken zijn in de hele stad. Soms zie je ineens een andere blanke en valt dat enorm op. En soms denk je dat, maar is het uiteindelijk een blanke paspop. Geregeld wordt er in de dorpjes ‘Egunha’ (hey blanke) naar je geroepen in de lokale Macua taal . Portugees wordt door de kinderen daar helemaal niet beheerst.
-    Jongens die je auto in de gaten willen houden op het moment dat jij de winkel of bank in gaat. Uiteraard willen ze er geld voor terug, maar voor die paar Meticais hebben zij ook weer wat werk te doen.  Je kan beter niet op zondag naar de bank gaan want 10 tegen 1 dat er dan geen geld is.
-    Ach,  er is nog wel veel meer…. Maar ik houd het hier voorlopig bij! Tot de volgende blog!