Pinguins en Picchu in Peru maar Bitterballen, Borracho buschauffeurs en Bloqueos in Bolivia!

Een prachtig blauwe lucht, een stalend zonnetje en teenslippers: Wat was het de laatste dagen nog even heerlijk genieten van de Boliviaanse Amazone, voordat we weer de hoogvlakte opgingen, met de daarbij horende koude winterse temperaturen. We hebben een tour door de pampa´s (wetlands) gedaan: soms lopend, maar vooral ter boot! En eindelijk hebben we een boel dieren gezien: alligators en kaaimannen, capibara´s (reuzecavia´s), schildpadden, papagaaien, piranha´s (de eerste vis die ik ooit gevangen heb) en de roze zoetwaterdolfijnen. Wat super was is dat we daarmee hebben gezwommen. Ze steken hun stompe neus wel overal in (ahum) maar ik heb een stuk kunnen meeliften op de rug van een dolfijn, terwijl hij zwom. Geweldig.

Ook veel dieren hebben we gezien op de Islas Ballestas, voor de kust van Peru. Enorm veel herriemakende zeeleeuwen, in de zee duikende pinguins en schijtende vogels hebben we daar gespot, terwijl we verbleven in een arm dorpje in de aangrenzende woestijn. Van die woestijn hebben we trouwens wel goed geprofiteerd: Sandboardend (zowel liggend als staand) sjeesden we de duinen af. Het gaat liggend heel hard, dus pas dat je niet in de duinoase terechtkomt. Al koelt dat ook wel weer lekker af trouwens, als je net een half uur in de brandende zon een duin op hebt gelopen. Ook gingen we met een sandbuggy (self made stuntkarretje) door de duinen crossen, om tot stilstand te komen precies op de duinrand, kijkend in de diepte.

Dit speelt zich alweer af in het zuidoosten van Peru. En vanaf daar is het vrijwel onmogelijk om nog bussen te vinden die overdag lange afstanden rijden. Het heeft natuurlijk zn voordelen om ´s nachts te reizen. Er zijn zeker goede en luxe maatschappijen waarbij je je stoel heel ver naar achter kunt zetten, je een dekentje krijgt en de bus geen tussenstops maakt. Daarnaast hoef je geen hostelovernachting te boeken en  zit je niet de hele dag gaar te staren achter het raampje. Maar toch... Ik wil wel iets van het landschap zien (zovaak ben ik er niet), en ja dat kan natuurlijk niet in de nacht. In Bolivia kan je ook vrijwel alleen nachtbussen nemen, al is de buskwaliteit een stuk minder hier.

De nachtbus naar Cusco was een hel! Na een prachtige driedaagse trekking door een van de diepste canyons ter wereld gemaakt te hebben, waarbij we veel te maken hadden met hoogteverschillen en we misschien teveel van onszelf gevergd hadden, heb ik de hele nacht in de bus lopen spoken en me daarna dagen niet lekker gevoeld in Cusco. Suus voelde zich ook helemaal niet goed. We hebben daarom allebei niet echt een heel positief beeld van de voormalige hoofdstad van de Inca´s: Het was heel koud (ook in de hostels), het ligt erg hoog en het is zo toeristisch dat je de bevolking je continu aanklampt om geld van je af te troggelen. De tweede stad van Peru, Arequipa, gaf me een veel beter gevoel. Al blijft het verkeer overal superdruk en blijf je het getoeters ´s nachts ook horen, het is een fijne stad om te vertoeven. En het Plaza de Armas (zo heet elk centraal plein in Peru) is ongelooflijk indrukwekkend. Er zijn wel nog meer duiven dan op de Dam.

Vanuit Cusco is er één plek waar elke toerist naartoe gaat: Natuurlijk, Machu Picchu. Omdat je de populaire en officiele Inca trail al maanden van tevoren moet boeken en je je blauw betaalt, kozen wij voor de afwisselende Inca Jungle trek.  Hierbij ga je naast hiken ook mountainbiken, ziplinen (weer aan die kabels over een canyon slingeren, weetjewel), duik je in de hotsprings en slaap je bij de lokale bevolking, hoog en haast onbereikbaar in de heuvels.We hadden mazzel, want we hadden een hele leuke gids, groep en goed weer! Van de koffieplant tot de plant waar Inca-tequila van gemaakt wordt (is niet zo sterk trouwens, dat geldt soms wel voor het populaire Pisco Sour-drankje), lopen over de steile Inca-paden of urenlang lopen over en langs de treinrails waar de duurste trein ter wereld rijdt.           

Het slotstuk, de verborgen stad van de Inca´s, ligt ook hoog in de heuvels op een magische plek. En dat zouden we weten ook, want op 1 dag hebben we zeker 5000 traptreden bedwongen. Thanks, oude Inca´s. ´S ochtends vroeg in het donker beginnen drommen mensen zich naar boven te bewegen, om rond de zonsopkomst Machu Picchu binnen te komen. Prachtig. Het lopen tussen de ruines vond ik niet je van het, omdat overal mensen te vinden zijn. Maar vlak daarnaast verstoren lama´s de praatjes van gids en lopen ze dwars door je video heen. Het mooiste is het beklimmen van Machu Picchu Montaña: Hoog boven iedereen heb je een perfect uitzicht. En pijn in je knieen, en dan moet je nog naar beneden... Al met al, was het echt een topdag!

Op de grens van Peru en Bolivia ligt het Titicacameer, het naar het schijnt hoogst bevaarbare meer ter wereld en een kruispunt van culturen. Spaans, Quechua en Aymara zijn allemaal officiele talen hier. Veel mensen spreken echter niet eens Spaans en dat is dan toch lastig communiceren. De drijvende rieteilanden van de Uros, een nachtje met de locals op een ander eiland en een dagje wandelen over het befaamde Isla del Sol (wat mij betreft vervangen ze die Sol door ´wind en bewolking´, maar het kan niet altijd meezitten!). Wat dan ook, overal wil men je wat aansmeren. Dat is minder in de grotere plaatsen: Daar hebben ze blijkbaar wel genoeg klandizie. En logisch is het ook, het is moeilijk om niet de hele dag door te eten als het allemaal zo goedkoop is. De cavia (wordt hier ´cuy´ genoemd, een delicatesse) smaakte mij heel goed, al bleef Suus maar aan haar cavia´tjes thuis denken. Snacks zijn overal aanwezig en de fruitjuices blijven heerlijk. In La Paz, hoofdstad van Bolivia, zijn overal markten te vinden. In een miljoenenstad als deze zijn zelfs maar 20 supermarkten! Iedereen koopt op straat zijn waren. Dus zijn er weer genoeg oma´tjes (vaak met gouden tanden) met enorme tassen handelswaar op de rug te zien. En waag het niet om je appels bij de ene mevrouw te kopen en dan voor je bananen naar een andere te gaan! Dan krijg je een opmerking in de trant van ´Zijn mijn spullen soms niet goed genoeg voor jou?´ en ze weigeren echt om je iets te verkopen. Ook zijn er hier ´heksen´: Het ruikt op veel plekken sterk naar allerlei kruiden en smeerseltjes en het meest opvallende zijn de lamakoppen, foetussen of skeletten die voor de ingang hangen. Deze zijn bedoeld om te gebruiken als offer voor moeder aarde als er een nieuw gebouw gebouwd wordt bijvoorbeeld, maar creepy is het wel. Al is het een stad zonder heel mooie plekken, lekker levendig is het zeker. Normaal gesproken zou ik het niet doen tijdens een vakantie, maar stiekum hebben we hier bitterballen en kipsate met pindasaus gegeten in het Nederlandse cafe. . De hutspot hebben we nog even laten staan, met moeite he.

Het was nog best lastig om in La Paz te komen. Vanwege de sterke wind konden we niet met de bus op de ferry over een deel van het Titicacameer en moesten we afwachten tot de wind geluwd was. Na 3 uur wachten in de bus hoorden we dat we toch het water konden oversteken, maar we moesten wel in de bus blijven zitten (de speedboat waarmee mensen normaal naar de overkant gebracht worden ging nog niet). En dat was een belevenis... De bus ging op een soort vlonder die er zeer onstabiel uitzag. Op het water schommelde de bus van links naar rechts en weer terug, en er waren genoeg mensen die groen van angst dachten dat de bus helemaal zou kantelen en in het water zou vallen. Voor de zekerheid hadden we ook maar de ramen open gedaan, voor het geval dat... Na de overkant levend en wel bereikt te hebben, bleek dat onze chauffeur behoorlijk gedronken had al (dronken heet borracho hier). Bij de vraag waar het toilet te vinden was zei hij ´overal´ en hij bood een passagier zelfs geld aan om het laatste stuk te sturen. Hij ging uiteindelijk toch zelf en ja we zijn uiteindelijk in La Paz aangekomen.. Welkom in Bolivia, waar alles net weer ietsje anders gaat!

Tot slot iets waar we allebei toch best zenuwachtig voor waren, maar het sowieso wilden doen: De Death Road oftwel Worlds Most Dangerous Road. De weg gaat van heel hoog (4700 meter, tussen de gletsjers) naar de jungle 3.5 kilometer lager. Op de mountainbike daal je deze weg af die tot aan 2006 de hoofdweg was tussen La Paz, het noorden van het land en Brazilie. En tot aan dat jaar eiste de weg elke keer weer honderden slachtoffers per jaar.De weg is heel smal en de afgronden zijn diep, heel diep. Onderweg fiets je door watervallen, door rivieren, door scherpe bochten en langs stukken waarbij de zijkant van de weg de diepte in verdwijnt. Het is natuurlijk niet geasfalteerd he. De nieuwe hoofdweg is nu een van de meest luxe van Latijns-Amerika, compleet met tunnels en bruggen. Toch zijn er nog steeds gekken die graag over de oude Death Road met hun truck naar boven rijden. Het leuke is dat op deze weg verplicht links gereden moet worden. Juist, dat betekent dus dat jij je als fietser bij het passeren vlak naast de afgrond bevindt. Maar je kan het zo spannend maken als je zelf wilt, en wij hebben gewoon lekker een stukkie gefietst. Misschien dat het anders was afgelopen als we in de mist hadden afgedaald...In ieder geval konden we op de terugweg flink feesten in de bus.

We blijven actief hier dus! Nu zitten we voorlopig nog vast in La Paz. Graag gaan we verder het land in richting mijnbouwstad Potosí, maar helaas zijn er demonstraties waarbij de weg geblokkeerd wordt (bloqueos). Ongetwijfeld vragen de arbeiders betere lonen en werkomstandigheden. Het leven is hier goedkoop, maar de salarissen zijn ook wel erg minimaal. Na Potosí zal ik me focussen op Spaanse lessen en ga ik nog even genieten van het natuurschoon in Bolivia en het noorden van Argentinie om te eindigen in bruisend Rio de Janeiro tijdens de WK-finale. Nouja, als er geen bloqueos zijn dan tenminste!

Hasta la vista!