Bergen vol mineralen, lagunes vol kleuren en hemels vol sterren en planeten

Hola amigos y amigas,

Wat een verschillen zijn er tussen de Zuid-Amerikaanse landen. Vanaf het redelijk welvarende Colombia wordt het geleidelijk via Ecuador en Peru armer. Vervolgens kwam ik in Bolivia, waar de grootste armoede heerst. Die stappen zijn nauwelijks merkbaar, maar als je de Boliviaans-Chileense grens oversteekt is het ineens een andere wereld: Er zijn overal kwalitatief goede wegen (zelfs met uitwijkhavens! Ik denk niet dat Bolivianen dat woord kennen bijvoorbeeld) n er zijn overal warme douches. Dat had ik ook wel nodig na weken lang koud gedouched te hebben, terwijl er uiteraard warm water zou moeten zijn.

De conversatie met de hosteleigenaar/receptiemedewerker ging meestal als volgt:¨Señor(a), u had verteld dat er 24 horas warm water zou zijn, maar ik heb nu al op berschillende momenten op de dag de douche aangezet en het water is elke keer muy frío.¨ ¨Maar dat kan niet, ik zal u laten zien hoe het werkt¨ O ja, want Nederlandse toeristen snappen zeker niet hoe je een douche met een warme en een koude (raak die sowieso nooit aan) kraan moet bedienen he. Na de wandeling naar de dormitorio afgelegd te hebben (waarbij je minstens 10 keer moet bukken om niet keihard je kop te stoten. Okey, Nederlandse backpackers zijn inderdaad totaal NIET bedreven om hun hoofd veilig naar hun kamer te vervoeren nee (Mn muts paste ineens moeilijk door alle bulten op mn kop). Eenmaal in de kamer: ¨Hm, u heeft gelijk, het water is inderdaad niet caliente.¨ ¨Geen commentaar¨ ¨¨Misschien moet u het over een uurtje nog maar eens proberen. Hasta luego!¨ Goh wat zijn die Bolivianen toch behulpzaam :)

Chili en Argentinie zijn dan weer een stuk westerser. Maarrrr, ook niet te vergelijken met Europa door alle straatverkopers met hun illegale DVD´s, broodjes en koekjes, straathonden, llama´s die je ziet rondlopen en cocakauwende mensen (In Argentinie zijn de cocabladeren alleen toegestaan in de twee meest noordwestelijke provincies in de Andes; in de andere provincies wordt het gezien als drugs). De weg naar deze ´rijkere´ gebieden van Zuid-Amerika verliep niet zonder de nodige hindernissen...

Na een paar dagen door de roadblocks vastgezeten te hebben in La Paz waren we het zat: Liever een enorme omweg dan nog 1,2,3,4, wie zal het zeggen hoeveel dagen vastzitten en wachten tot we weg kunnen. Vandaar dat de route nu via Cochabamba, de derde stad van Bolivia en gezegend met een heerlijk warm klimaat en het grootste Christusbeeld van de wereld (naar eigen zeggen, ik heb hem opgemeten en ga dat ook met dat andere beeld in Rio de Janeiro doen) gaat. Na hier een dagje over de marktjes gestruind te hebben gingen we door naar onze eigenlijk bestemming: Sucre, de officiele hoofdstad van Bolivia. Het is de mooiste stad die ik gezien heb in Zuid-Amerika (samen met het Colombiaanse Cartagena). Alle gebouwen zijn helderwit en de lucht is strakblauw, en er zijn zoveel mooie gebouwen en zelfs een echt park (wat een zeldzaamheid is hier). Hier was het dat ik een weekje Spaanse lessen ging volgen en na ruim 2 maanden afscheid nam van Suus (we hebben afgesproken om in ieder geval weer elkaar te zien in Buenos Aires begin juli) en de 2 Zwitserse zussen waar we een tijdje mee samenreisden. Mn Spaans lessen gingen goed! Ik had een leuke lerares, en we zaten elke keer in het zonnetje urenlang in het zonnetje Spaans te babbelen, waarbij zij mij corrigeerde en we de boeken indoken. Eindelijk kan ik me enigszins fatsoenlijk uitdrukken in de verleden tijd haha, dat mocht wel een keertje. Het was de eerste keer waarbij ik langer op één plek zat, en dan begin je gelijk een ritme te krijgen: Boodschappen op de markt doe je bij je eigen ´chulita´ (marktvrouw), je kent de stad al snel op je duimpje (ja hehe, dat is niet zo moeilijk in die Latijns-Amerikaanse steden die allemaal een grid-patroon hebben, maar toch!).

Na Sucre ben ik verder gegaan naar Potosí: Eens was dit de machtigste, grootste en rijkste stad van het Westelijk Halfrond. Huh, hoor ik u zeggen? Dat zou u eerder denken bij Cusco of Machu Picchu? Nee, juist Potosí in één van de huidige armste landen van het Westelijk Halfrond. Dit komt door een berg, de Cerro Rico, die, onophoudelijk, vanaf het begin van de koloniale tijd is gemijnd. Zilver, brons, tin, zink... Van alles is te vinden in deze rijker berg. Echter, de werkomstandigheden waren vreselijk in deze berg. En het erge is dat de kompels nog steeds onder nauwelijks verbeterde omstandigheden werken, met primitieve materialen. Het is dan ook normaal om zeer vroeg dood te gaan door silicosis: Stof in de longen dat komt door het continu inademen van zeer fijn steengruis. Ik heb de mijnen bezichtigd en had de mogelijkheid te praten met een jongen van 14 (die er net begonnen is te werken voor een halve dag) en zijn vader (die wonder boven wonder al 3 decennia in de mijnen werkt). De jongen vond er niets aan, en gaat zijn best doen op school (de andere helft van de dag) om door te studeren om te werken in de toeristische sector. Ik sprak ze nadat ze cocabladeren en alcohol offerden aan de Tio: een beeld van de duivel, die de macht heeft in de berg, omdat God niet tot zo diep in de aarde kan reiken. Om de duivel koest te houden, en te zorgen dat ze savonds weer veilig bij hun gezinnen kunnen zijn, doen de mijnwerkers dit dagelijks. Door de eeuwen heen zijn er ook al behoorlijk wat mensen omgekomen in de mijnen. Okey, houd je vast voor het aantal: 8 miljoen mannen sinds de 16e eeuw!!! Ik was er op voorbereid dat het een heftige ervaring zou zijn en dat was het zeker. Documentaire ´The Devils Miner´ geeft een zeer goede indruk van de omstandigheden in de Cerro Rico! Ooh en trouwens, als je de berg nog wilt bezoeken, plan het alvast in: Verwacht wordt dat in de komende decennia de berg volledig zal instorten. Oeps. Better be quick.

Na een hele tijd in steden (en in een berg dus) verbleven te hebben, was het nu weer tijd voor de natuur! En dat kan makkelijk in een land als Bolivia, waar de natuur wél zeer rijk is! Eerst heb ik een paar dagen indiaantje gespeeld in the Wild West: cactussen, rode rotsen en een droog, heel droog landschap. Perfect om te paardrijden! Mn cowboyhoed opgezet en gaan met die knol. Prachtige landschappen, waar afgelopen januari de Dakar Rally doorheen kwam. Na een paar uur heb ik wel weer een volledig beurse kont, dus hield ik het de overige dagen weer bij lopen door deze wonderlijke wereld Maar het hoogtepunt moest nog komen, namelijk een 5 daagse jeeptocht door de onherbergzame, kale en onaardse zuidwesthoek van Bolivia, met als spetterend slot de wijdse zoutvlaktes van de Salar de Uyuni. Het is onbeschrijflijk mooi: Van valleien met vreemde rotsformaties tot vulkanen, (gekleurde) lagunes met flamingos, hot springs, geisers, kloven, ontelbare lama´s en vicuña´s en natuurlijk de zoutvlakte met een schitterend eiland vol met cactussen er midden in. En uiteraard maakten wij ook de loco Uyunifoto´s waarbij je oog bedrogen wordt (tromp d´oeil heet dat toch als ik het goed onthouden heb), wat hier makkelijk kan omdat je geen objecten ter referentie hebt. Als je het nog niet bekeken hebt, de foto´s spreken voor zich (Check de map Bolivia).... De tourorganisatie was geweldig: Het was zeer goed geregeld, met een fantastische gids/chauffeur Jesus en kokkin Fortunata. Met die namen kán het natuurlijk ook niet fout gaan. Ik zat met 4 Fransen in de auto, waar ik af en to wel behoorlijk gek van werd omdat ze niet echt Spaans spraken (en al helemaal geen Engels). Maar gelukkig konden we het goed vinden :)

Na met een jeep de Chileense grens te zijn overgegaan heb ik in San Pedro de Atacama nog even van de natuur genoten. De Valle de la Luna (Vallei van de Maan) was ook onwerkelijk, en daarna heb ik naar de echte maan lopen tureluren door telescopen terwijl ik de mooiste sterrenhemel op aarde beleefde. De o zo heldere Melkweg veroorzaakte nog net geen schaduwen van de telescopen en mensen op de grond. Wat is er veel te zien in de ruimte, en wat is er veel over te vertellen! Ik heb een boel geleerd, en ook Mars en Saturnus (ja, die met die ringen eromheen!) kunnen aanschouwen met het blote oog.

Ondertussen zit ik alweer een week in Argentinie, het land van de gaucho´s, steak, wijn, voetbalgekken en natuurlijk onze koningin. Ik heb een wijntour gemaakt door een van de bekendste wijnstreken, een van de hoogste ter wereld. En ik heb heel serieus wijn lopen proeven. Ik heb een o zo lekkere steak (asado) gegeten, het fanatisme van de bevolking als Argentinie speelt meegemaakt (De allergrootste heilige en held hier is natuurlijk Lionel Messi), en ben nu in Cordoba, de tweede stad van het land, een studentenstad waar het heerlijk vertoeven is. En gelukkig is het zonnetje weer terug, want het is hier wel winter en zonder zon is het maar afzien. Hopelijk wordt het bij jullie ook weer wat beter snel! Ik ben ondertussen de laatste 3 weken van mijn reis ingegaan...

De komende tijd heb ik nog een paar stops: Ik ga het gauchogebeuren hopelijk meemaken in een dorpje op de pampa´s, ik ga die tango in Buenos Aires eens onderzoeken, met n kano de Iguazuwatervallen afdalen (geintje mam) en natuurlijk naar Rio de Janeiro waar ik straks Arjen en Robin op het Oranjeplein ga aanmoedingen tijdens de finale. Nouja, eerst morgen maar eens afwachten wat het wordt! Dit was hem dan wel weer, tot de laatste keer maar weer!

Hasta la vista, Jelmer