Quien lo vive es quien lo goza

Ja, je doet heel wat tijdens zo´n reis. Ook nu weer... Ik voel me nu eindelijk een echte backpacker, nadat ik lange busritten van zo´n 12 uur erop heb zitten. En dan kijk je op de kaart en zie je dat het hemelsbreed nog geen 70 kilometer afstand is tussen je begin- en eindplaats. Zuid-Amerika is dat ja. En uiteraard was dat een bergachtig gebied.

Nou, ik was gebleven bij het carnaval! In Barranquilla, de enige stad van Colombia waar het gevierd wordt, betekent dat dat er een paar dagen lang op een boel pleinen en in vele straten gedanst, gedronken en geparadeerd wordt. De Lonely Planet adviseert om buiten het carnaval niet naar deze oninteressante stad te gaan. ja veel is er niet te zien, maar het viel me wel mee. Elke dag waren de feesten weer op andere locaties en dat wordt niet echt van te voren aangegeven.. Dus je moet maar zoeken en het van tips hebben voor de leuke plekkies. Maar het carnaval is echt loco (Zie het filmpje bij ´videos´ op deze site): Quien lo vive es quien lo goza. Wie leeft, die geniet ervan. En dat is zo hier. De hele stad staat op stelten. Enorme praalwagens worden uit de kast gehaald, je wordt ondergegooid met maizena en ondergespoten met schuim en de sfeer is heel goed. Slechts één keer heb ik iemand gezien die boos werd na voor de zoveelste keer ondergespoten te zijn met dit spul. Maar goed, overal op straat kom je dus in aanraking met muziek, eten (vlees vlees en nog eens vlees in grote hoeveelheden) en dans. Ik voel me wel een salsamodderfiguur slaan, maar gelukkig was ik niet de enige toerist die er weinig van bakt...

Na drie nachten tot in de ochtend feesten vond ik het wel mooi geweest en ging ik richting Bucaramanga, een stad zo´n 600 kilometer zuidelijker. Ik ´kende´ daar een jongen (Alvaro), die ik heb leren kennen via een site om talen (ik Spaans, hij Engels) met elkaar te oefenen gedurende het chatten. En hij had me ook helpen overtuigen om ook in ieder geval naar Colombia te gaan, als ik toch in Zuid-Amerika was... Rondom Bucaramanga zijn leuke koloniale dorpjes te vinden. De regio staat bekend voor de extreme sports, en ik ging er dan ook lekker paragliden en raften. Daarnaast is er een indrukwekkende hoogvlakte en canyon. De regio is behoorlijk gevoelig voor aardbevingen. Net als in het noorden van Nederland wordt er gevreesd voor een grote klapper in de komende jaren. Ik moet wel weer even wennen aan het weer.. Na wekenlang geen druppel regen gehad te hebben, is het in het binnenland van Colombia wel eens regenachtig. 

Maar in het nationale park El Cocuy heb ik juist enorm gemazzeld met het weer. Dit berggebied reikt tot 5300 meter hoogte. Dit was een van de plekken in Colombia die ik echt wilde bezoeken. Het is inderdaad prachtig, waarbij vooral de frailejonplant een aparte verschijning is (zie foto´s). Ook zijn er veel natte venige gebieden (paramo-ecosysteem), wat je in de Alpen niet vaak ziet zo hoog. Ik heb er 1 nacht verbleven in een hut en 1 nacht in een tent tussen de gletsjers in. Het was een geweldige ervaring om wakker te worden tussen die ijsmassa´s en om te baden in het smeltwater. Helaas ben ik niet meegegaan de gletsjer op, omdat ik me duizelig voelde door de hoogte en het gebrek aan slaap. Je wilt ook niet je groepsgenoten en de gids de afgrond in trekken als je valt. Maar het was al met al goed te doen geweest, hoorde ik later. Hopelijk krijg ik een herkansing deze reis! Na deze trekkingdagen was ik wel helemaal kapot... Ook doordat mijn backpack geen echte trekkingbackpack is, was mijn rug helemaal naar de klote. Wel zou ik graag de volledige 6-dagen trekking ooit nog doen! Die is nu gesloten omdat de indianen die er leven geen toeristen meer willen in het oostelijk deel van het park. Het zijn er teveel. Nou ja, nu komt er dus niemand aan die kant, en überhaupt heb ik niet meer dan 10 mensen gezien in 3 dagen in het nationale park (waaronder ikzelf en mijn 2 duitse hikepartners). 

Nou ben ik in Medellin, de tweede stad van Colombia. Het is een heel moderne stad, al was dat 20 jaar terug tijdens het drugskartel van Pablo Escobar heel anders. Nu is er een metro (de enige in Colombia, terwijl dat in Bogota met 10 miljoen inwoners wel echt ook nodig is) en zijn er een paar kabelbanen. Die zijn echt heel apart, omdat je over de favela´s heen vliegt. Onder je zie je jongens op zelfgemaakte skateboards door de steile straten suizen, moeders de was drogen op de en een hond schijten op het dakterras. Voor de bereikbaarheid van de favela´s is het echt een enorme verbetering. Het nachtleven in Medellin is ook errug goed, dus daar ga ik nog wel even van genieten! En daarna richting het zuiden van Colombia en dan Ecuador, waar ik Susanne zal treffen. Ik heb er veel zin om samen te gaan reizen, nu ik het alleen reizen voorlopig wel weer een beetje gezien heb.

Wat losse flodders:

- Continu word ik gevraagd om op de foto te gaan (door meisjes). Altijd als ze in een grote groep zijn, dus mag je gelijk 10 tot 20 keer op de foto. 
- Eindelijk is het Spaans goed te verstaan. Aan de kust was dit onmogelijk met het inslikken van alle woorden, maar hier begrijp ik eindelijk wat als men mij wat vraagt of vertelt.
- In een hostel heb ik naar de tijden van 3 verschillende buslijnen gevraagd en uiteraard waren de medewerkers behulpzaam, zoals alle Colombianen. Elke keer bleek echter dat de tijd er minstens een half uur naast zat. Heb ik mazzel dat ik vroeg weg was, anders had ik zon 12 uur moeten wachten op de volgende bus ergens op een overstapterminal.
- Toen de lokale bus enkele keren langs mariabeeld reed, sloeg telkens iedereen in de bus een kruisje.
- Naast gestolen schoenen, een verloren telefoon, gebroken zonnebrillen kan ik nu ook een kapotte ereader en een binnenkort verlopen pinpas (eerder dan op de pas staat vanwege de overgang op IBAN. Het was niet eerder aan mij doorgegeven , bedankt ING) aan mijn rijtje toevoegen.
- Ik word beroemd. Naast figureren tijdens een strandkampvuur in een promo voor een Amerikaanse serie over backpackers, meerdere keren geïnterviewd worden over Colombia voor lokale zenders figureer ik nu ook in een reclamespotje voor een buitengewoon smerig zoet drankje.
- Uberhaupt eten de Colombianen alles zoet. Al het brood is zoet; Ze doen overal veel suiker in. Soms krijg je thee (met suiker) aangeboden waarbij je tanden er bijna uitvallen. Verder eten Colombianen nauwelijks groente, maar vooral rijst, wat aardappels en gebakken platana (grote banaan) en heel veel vlees dus.
- Wat is hier wel veel en heerlijk fruit: guanabana, maracuya, guayaba, lulo , mango, pitahaya, granadilla. Zowel los als in de verse sappen met water of melk is het heerlijk.

Nou, dit is wel weer genoeg voor deze keer lijkt me haha.