Noord-Colombia: Combi van coke, modder en indianen.

Colombia: Volgens het nationale toeristenbureau is het enige risico hier dat je er nooit meer weg wilt gaan. Dat is een beetje overdreven als je het mij vraagt, maar er zijn inderdaad genoeg ´gringos´ hier die een hostel of restaurant zijn begonnen. En daar zijn genoeg redenen voor: Dit land heeft vrijwel alles, van een mooie kust (2 verschillende oceanen), grote steden en kleine koloniale stadjes, bergketens (hoger dan de Alpen), regenwouden, jungle, overal salsa en heel vriendelijke mensen. Maar uit de slogan blijkt ook dat dit land wilt afrekenen met een gevaarlijk en gewelddadig verleden, waarbij de guerilla en drugskartels een grote rol in speelden. Hierdoor is Colombia vaak alleen maar negatief in het nieuws gekomen (Onze Tanja is hier heel beroemd ook).

Maar 10 jaar geleden heeft er een omslag plaatsgevonden: De toenmalige president drukte de FARC steeds verder terug en zorgde er bjvoorbeeld voor dat voormalige drugshoofdstad Medellin van de onveiligste de veiligste en modernste stad van Zuid-Amerika werd. Faciliteiten voor toeristen schieten als paddenstoelen uit de grond en ik ben duidelijk niet een van de eerste backpackers hier. Maar wel de jongste tot nu toe geloof ik.

Het drugsprobleem is nog lang niet opgelost. Veel toeristen komen hier voor de goedkope en makkelijk te verkrijgen cocaïne. In Cartagena, de Caribische stad waar ik mijn Zuid-Amerikaans avontuur startte, word je als je alleen loopt om de haverklap aangeklampt: ¨Señor, did you already eat?¨ ¨Yes, thanks.¨ ¨O, hey, d´you wanna have some marihuana? No? Aha, you want some coke!¨ Maar het is niet vervelend hoor. De stad wordt bewaakt door honderden gewapende en veelal jonge militairen, maar in deze industrie ingrijpen gebeurt niet echt. Ook in de backpackerswereld hier wordt het witte goedje grootschalig gebruikt. De stad bestaat uit een oude romantische en zeer toeristische mooie ommuurde oude stad, een Miami Beach-like hoogbouw gedeelte en een arbeiderswijk gedeelte: Chaos, bussen die niet dichtgaan en niet echt stoppen waardoor je met de hele bagage er maar in en uit moet springen; de muziek staat keihard aan. Kortom, echt Caribisch! Nouja, arbeiders is ook een groot woord. Het lijkt alsof er bijna niemand werkt. Tranquilo en mañana mañana zijn heilige woorden hier. En leuk is die tegenstelling wel: van de stad waar men het hardste over de stoepen holt (New York) ben ik terechtgekomen in een stad waarbij alles heel erg sloom gaat en haal ik op de stoep iedereen in met mijn hele hebben en houwen op mijn rug en buik.

Vanuit Cartagena heb ik een tripje gemaakt naar een moddervulkaan. Zo toeristisch als wat, maar wel lachen om in de modder te drijven (zinken lukt niet) en gemasseerd te worden met modder. En daarna komen er (oudere) vrouwen die je willenb schoonschrobben. De zwembroek moet dan verplicht uit, omdat die ook gewassen moet worden. Het water is door de modder zo troebel dat niemand er ook maar doorheen kan kijken.

Een leuke activiteit die ik gedaan heb is een jungletrekking naar de Verloren Stad (La Ciudad Perdida) met een indiaanse gids, een kok en een jong hulpje en een zeer divers internationaal gezelschap. Behalve een Amerikaan, Engelse, Duitser maar liefst 7 Nederlanders in de groep. De trekking duurde 4 dagen in totaal en dat was een goed aantal. Na een hobbelige route in een krap busje (met twee Hollanders die 2 meter of langer zijn) begonnen we te lopen: In de brandende tropische zon, met je rugzak, ga je over een kleiig pad heuvel op en heuvel af. De vochtigheid is me nog wel meegevallen, maar zweten deed je daar toch enorm...Ik zweette uit letterlijk al mijn poriën, werd duidelijk toen ik naar m´n armen keek. De omgeving is heel mooi, regenwoud en rollende heuvels, riviertjes die we overstaken, een dodelijke spin, toekans, een saino (een grote rat zonder staart). En helaas een boel teken. Er waren genoeg plekken in de riviertjes waar gezwommen, gesprongen en onder watervallen gedouched kon worden. We sliepen in hangmatten (gaat prima), het eten was prima verzorgd ondanks de primitieve omstandigheden (geen licht bijv.). 

De gids vertelde over zijn bijzondere leven als lid van de Wiwa stam. Zo hebben de mannen allemaal een schoudertasje met cocabladeren en een poporo (heilig voorwerp)  met een stick die ze na hun huwelijk allemaal steeds moeten dragen. Ze zijn er steeds mee bezig: De cocabladeren worden in de mond gedaan, er wordt op gekauwd, en met de stick wordt dit overgebracht naar de poporo. Zo wordt na verloop van tijd de poporo steeds dikker. Bijzonder is ook dat voor het huwelijk een Wiwa niets mag weten van liefde en seks. Als ze er toch iets van weten, wordt degene die het hun verteld heeft gestraft. Hij of zij moet 2 jaar de sjamaan, het opperhoofd, dienen. Niemand die het in zijn hoofd haalt dus. Een partner wordt gekozen door de man op basis van huishoudelijke kwaliteiten. Vaak wordt een oudere vrouw gekozen omdat die nou eenmaal meer ervaring heeft met schoonmaken en de man verzorgen. Bij het huwelijk vertelt de sjamaan hoe het echt zit en dat liefde en seks bestaat, en hoe dat zou moeten gebeuren. Een bizarre cultuur is het, maar heel interessant.

Verder heb ik stranden hier gezien: Zowel in het ¨vissersplaatsje¨ Taganga, waar het niet echt veilig aanvoelde, in het rustige Palomino (waar ik in een hostel sliep dat wel een resort leek) met het mooie strand, en in het drukbezochte Tayrona Nationaal Park. Na nog te tuben (met een band de rivier afzakken met een biertje in je hand) zette ik koers richting de bergen, om daar nog even te hiken en relaxen als voorbereiding op het carnaval van Barranquilla dat aankomend weekend gehouden wordt: Na Rio is dit het grootste carnaval ter wereld! Gekkenhuis dus sowieso :)

Jelmer