De afsluiting van mijn reis!

Hola amigos!

Daar ben ik na een hele tijd nog eventjes. Ondertussen ben ik alweer anderhalve maand weg uit Zuid Amerika en heb ik er ook (jaja luxe) nog een weekje racefietsen in Zuid-Limburg en een weekje kanoën en wildkamperen in Zuid-Zweden erop zitten. Ik zag dat ik van de laatste weken van mijn grote reis nog niets vermeld had, dus wilde dat niet onthouden voor diegenen die het nog wilden weten ;). Bereid je voor: het is een lange afsluiter! En dan is er ook nog het andere reisverslag dat ik nu post.

Argentinië en Brazilië. Het zijn de grootste landen in Zuid-Amerika en (samen met Chili) ook echt heel anders dan de rest van het continent. Veel rijker en westerser (qua alles eigenlijk) maar toch ook duidelijk anders dan Europa (of New York bijvoorbeeld).  Het was duidelijk te zien aan gauchodorpje San Antonio de Areco. Ik kwam daar na een lange nachtrit ’s ochtends aan: In een koud, mistig, uitgestorven en vlak stukje aarde wat allemaal verdacht veel leek op, pak hem beet, Zeewolde, Eemnes of Maartensdijk op een herfstige maandagmorgen, waarin vooral onvriendelijke mensen leefden en de hostelprijzen skyhigh waren. Ik had geen idee wat ik er zou moeten doen dus ben gelijk weer op de bus naar Buenos Aires gesprongen. Maar ik had wel wat cowboy’s gezien in het busstation gelukkig haha!

Wat heb ik de laatste weken gedaan: Buenos Aires verkend van haver tot gort: Het zijn allemaal mooie en heel verschillende wijken. Kleurrijke wijken en straten, een prachtig gerenoveerd havengebied dat aan een kruising van Rotterdam en Amsterdam doet denken, de hartstocht in de zin van onvoorwaardelijke liefde voor volksvoetbalclub Boca Juniors (met het kleine knusse stadion La Bombonera) en tango zorgen ervoor dat ‘la Capital Federal’ een zeer interessante stad is. Ik merkte wel duidelijk dat ik onderhand op het meest zuidelijke punt van mijn reis was aanbeland, het was hier echt heel erg winter. Koud koud koud. Ik ging daarom ook gelijk weer noordelijk: Feestend in een provinciaal stadje na de winst van de Argentijnen in de kwartfinale op België, dat is toch echt wel andere koek dan als wij een voetbaloverwinning vieren. Vrijwillig gaan de auto’s in een enorme rij staan om, hangend uit de auto, zittend op het dak en uiteraard schreeuwend, zingend, toeterend en met vlaggen zwaaiend langs de mensenmenigte op het centrale plein te touren. Verder heb ik gelift door nationale parken en uiteindelijk de Iguazuwatervallen, aan het drielandenpunt van Argentinië, Paraguay en Brazilië bereikt. WAT EEN GEWELD. Misschien dat jullie iets meegekregen hadden over de wateroverlast in Brazilië ten tijde van het wereldkampioenschap, gelukkig heb ik er geen last van gehad maar wel de consequenties ervan gezien: Deze watervallen waren immenser dan dat ze normaal al zijn (wat ik op eerdere foto’s had gezien). Enorme bruine kolkende massa’s storten zich over een groot gebied van een basaltplateau naar beneden. Gevolg was dat een deel van de loopbrug om hét hoogtepunt van het watergeweld te bekijken, the Devils Throat, volledig weggeslagen was. Ik ben een tijdje in deze regio gebleven en heb er de ene dag Brazilië-Duitsland (in Brazilië) en de volgende dag Nederland-Argentinië (in Argentinië) gezien. Helaas helaas was ik beide keren voor de verliezende partij. Ik kon het niet aan om de Argentijnse finaleplek te vieren met iedereen. Ook ben ik nog de grens naar Paraguay met de bus overgestoken voor een paar uurtjes zonder langs de controle te gaan.... Dat was een tip van de hosteleigenaar, om de ellenlange wachtrijen en oplichtingen van douaniers bij toeristen te omzeilen. Helemaal volgens de regels was het vrijwel zeker niet, maar interessant was het wel om het grote verschil in leefstijl en chaos op een afstand van 2 kilometer van elkaar te zien. Corruptie viert nog meer hoogtij in Paraguay dan in omringende landen. Ook heeft het land te maken met een Calimero-imago: Er zijn geen toeristische hoogtepunten en iedereen laat het land dus links liggen. Ik ben er wel benieuwd naar, voor de volgende keer, want deze grensstad in Paraguay zag er, lekker herkenbaar, uit als de fijne chaos van Bolivia of Peru.

Uiteindelijk nog mijn laatste stop in Zuid-Amerika, en wat had ik er hoge verwachtingen van! Rio de Janeiro, gedurende de finale van het wereldkampioenschap voetbal in dezelfde stad. En geloof het of niet, ik heb een supertijd gehad in deze met mensen overladen, zeer criminele stad met veel tegenstellingen maar ook zoveel feest en levensvreugde! Een hostelplekje zoeken vond ik een beetje zonde van het geld. Maar couchsurfen was ook al lastig, want mensen met een huurhuis in de stad werden door hun huiseigenaar tijdens de WK verplicht de stad uit te gaan zodat hun huis tegen een veel hogere prijs verhuurd kan worden aan buitenlanders met veel geld. Ik heb gehoord dat de huurprijzen dan 3 of 4 keer zo hoog liggen. De enige optie om in je huis te blijven is door deze absurde prijzen te betalen.... En Brazilië is überhaupt al gewoon even duur als Nederland, wat voor mij behoorlijk schrikken was als budgetbackpacker, komende uit het tegenwoordig goedkope Argentinië, vanwege de economische crisis en gunstige wisselkoers van meegenomen dollars op de zwarte markt.

Maargoed. Ik had een couchsurfadresje gevonden, een paar weken voor aankomst in Rio. We hadden gepraat op facebook, maar ik had nog niet z’n adres gekregen aangezien hij daar steeds niet op reageerde de laatste week voor ik er naartoe ging. Dus kwam ik aan in de stad, nog steeds wachtend op het adres en proberend hem te bereiken. Mislukte, dus ik heb de nacht doorgebracht op het vliegveld. Behoorlijk comfortabel echter in de FanZone: Gratis computers, wifi, FIFA, tafelvoetbal, koffie en banken om op te slapen. Waarom er niet meer zwervers zitten vond ik een raadsel. Uiteindelijk een berichtje dat ik wel welkom was om langs te komen bij mijn couchsurfhost, maar niet om er te slapen of om samen de WK finale te kijken. Lul, zeg dat dan eerder. De volgende dag de stad ingegaan met als plan om nog 2 nachten er te slapen en na de finale naar een (dan wel betaalbaar) hostel te gaan. Het sfeertje in de stad was gelijk fijn: De nieuwe metrolijn is in al zijn facetten splinternieuw, modern en prachtig. Maracaña is zeer groot, maar ik kon helaas nergens een opening vinden om naar binnen te kijken deze week. Pas enkele weken na het WK stond de FIFA stadiontours weer toe... Ze waren inderdaad heel blij met deze FIFA die de Carioca’s (Rio’s bewoners) zeer veel Reais (munteenheid) door de neus boorden met al die toeristen die maar wat graag het stadion wilden zien. Overal rond het stadion en rond de Copacabana liepen mensen in hun nationale shirt en kleuren (ook ik, om toch de eer van Nederland hoog te houden ook al stonden ze niet in de finale maar in de troostfinale), en iedereen wilde op de foto met elkaar. Overal gezang, zoals het nieuwe en bekende ‘Brasil decime que te sientes (= Brazilië, vertel me hoe het voelt) van de Argentijnse supporters die de 7-0 nederlaag van de geelgroenen continu wilden inwrijven. Op de Copacabana stond een groot scherm, waren optredens en ging ik Nederland-Brazilië kijken. Ik ging bij wat Nederlanders staan en wat zorgden onze landgenoten er goed voor dat wij het leuk hadden en al onze omstanders sippig stonden te staren. Maar dat was maar voor korte duur, want ze hadden deze nederlaag ook wel verwacht en gingen gewoon weer lekker feesten. Ik ben met wat Nederlanders de stad ingetrokken naar de uitgaanswijk, en wat krijg je toch veel reacties als je iets oranjes aanhebt. Positief van de Brazilianen en lachend van de Argentijnen, waarvan er wel heeeeel veel waren in de stad. Het uitgaan was leuk, al werden er wel mensen van onze groep gerold. Op blijven passen dus. Ook moest je niet weg van de hoofdstraat gaan, want dat was kon al hetzelfde zijn als het tekenen van je eigen doodsvonnis. Ik hou wel van de spanning en heb me echter niet onveilig gevoeld. Uiteindelijk gecrashed in het huis van een van de Nederlanders. En wat woonde zij mooi zeg! In een hogergelegen en veilige wijk, met uitzicht op de stad. Ernaast was een mooi, nieuw en spotgoedkoop hostel waar ik de overgebleven nachten geslapen heb. Ook prachtig. Christus met zijn uitgestoken armen was te zien, net als de zee en een paar favela’s. Maar ook kwamen er regelmatig aapjes langs die bijna de keuken inglipten! Ik vond het er geweldig, ook zeker dankzij het personeel. Dus tip voor als je in Rio bent: Urukum Guest House.

Uiteindelijk dan dé WK-finale, die ik ook ging bekijken met mensen van het hostel op Copacabana. Enorm veel mensen waren er, en vooral dus Argentijnen. Duitse shirts waren overal te zien, maar dat waren toch vooral Brazilianen die vooral tégen Argentinië waren. Het sfeertjes was goed en de wedstrijd was erg spannend. Je zag de helikopter die televisiebeelden schoot minutenlang boven Christo Redentor hangen. Tijdens de rust stond iedereen vanaf het strand in de golven te pissen. We kwamen tussen de Argentijnen te staan en aangezien ik toch niet echt een voorkeur had voor wie de winnaar zou moeten zijn, hoopte ik maar blauw wit zou gaan winnen. Maar Duitsland won verdiend het toernooi. Na het fluitsignaal moest je oppassen:  Argentijnen zijn wel hele opgewonden standjes! Overal ontstonden kleine vechtpartijen, die vooral uit teleurstelling opborrelden. Ik was ondertussen de rest van de groep kwijt en heb me die avond met Argentijnen vermaakt die er wel de lol van konden inzien.

Wat heb ik verder nog gedaan: Een walking tour door het centrum, wat ook niet de beste naam heeft, maar wel leuk is, natuurlijk de Corcovado (Christo Redentor. Eerste dag na de finale: wachtrij van 3.5 uur. Vierde dag na de finale: Gelijk doorlopen de berg op) en de Pao de Azucar (Suikerbroodberg) voor prachtige vergezichten over deze stad.  Ook een paar leuke wijkjes bekeken en natuurlijk gebruik gemaakt van de stranden Copacabana, Ipanema en Leblon en de rustigere bij Botafogo en Flamengo. Natuurlijk ook nog een paar keer uitgeweest.

Maar toen was mijn reis dan echt afgelopen... Via Buenos Aires (waar ik las over het neergeschoten toestel van MH17, slik, ik moest nog een stuk vliegen) en Barcelona (waarbij ik bij een vriendin een paar uurtjes tussen mijn vluchten kon slapen na het gezamenlijk tapas eten) heb ik er zo’n 40 uur overgedaan om op Schiphol te belanden. En daar zag ik mijn familie en vrienden weer... Wat was het lang geleden maar zo voelde het door de skype en facebookchatgesprekken helemaal niet! Superleuk dat ze er waren en ik was gelijk weer gewend aan Nederland...

Als je zin hebt kan je de samenvatting van mijn reis in cijfertjes en lijstjes lezen in het andere verslag dat ik geplaatst heb vandaag! Nu is het genoeg geweest en ga ik weer aan de studie en binnenkort stage en de masterthesis. Maar ik droom al wel over de volgende grote reis. Ik ben aan het dromen over een reis van Myanmar door Banghladesh, India en Nepal naar Tibet als ik weer geld en tijd heb in het komende decennium.. Wordt vervolgd!