Muito obrigado Moçambique

30 december 2016 - Utrecht, Nederland

Blog

Afrika…. Wat een boeiend continent. Het is alles wat Europa niet is; het is zó vaak volledig verschillend van Europa. De afgelopen blogs heb ik jullie wel een inkijkje gegeven in wat ik allemaal meemaak tijdens het wonen in Mozambique. Ondertussen schrijf ik in de vertraagde trein in de mist in Nederland… Het hele avontuur is alweer afgelopen en ik was zo gelukkig om de kerstdagen met veel mensen om me heen door te brengen de afgelopen dagen. Het is heerlijk om weer in Nederland te zijn. Fijn om iedereen weer te zien. Alles werkt en het gaat nog snel ook. Heerlijk water uit de kraan drinken (Er zijn nog wel veel meer missies van Vitens Evides International nodig – en vooral een cultuuromslag – om te kunnen drinken uit de kraan in Mozambique), goed brood, goede kaas en een verscheidenheid aan groentes kunnen eten. Maar aan de andere kant is het ook weer ‘gewoon’ het normale leven, in tegenstelling tot wat ik in Mozambique beleefde…

De warmte ga ik missen. Ik hoefde nooit een trui of lange broek aan te doen. Na het werk gelijk  luchtigere kleding aan. Elk jaargetijde kon je wel zwemmen in de zee als je daar was. Daarentegen, het continue zweten in de lente/zomer/herfstmaanden ga ik dan weer niet missen. De keuze was lastig elke ochtend: Of je droogt je af met de handdoek na het douchen en dan begin je vanwege die handeling alweer heel erg te zweten. Of je doet het niet en laat het water op je lichaam vanzelf opdrogen. Slapen met de airco aan of uit, is een andere issue. Ondanks dat ik deze luxe had thuis, hield er niet van, maar je hebt wel echt frisse lucht nodig en dat komt niet door het raam binnen en door een ventilator word je weggeblazen.

De Mozambikanen zijn geweldig. Waar ik ook was: Het is zo makkelijk om met mensen in contact te komen en een leuk gesprek te hebben. Het spreken van de Portugese taal hielp hier natuurlijk wel enorm in! Op het moment dat je een bar binnenkomt en je gedag zegt heb je al aanspraak. Een keertje proosten en laten blijken dat je Mozambique goed kent zorgt ervoor dat je al vrienden hebt. Geweldig. Probeer in Nederland maar eens jezelf in een groep te mengen in een café… Mozambikanen zijn vrolijke mensen, ondanks alle ellende die ze hebben meegemaakt en de armoede waarin ze nog verkeren. Ze genieten van het leven en elkaar en beginnen bijvoorbeeld al zo jong met dansen; Kinderen zijn altijd zo vrolijk en vinden jou als blanke zo interessant. Het ritmische zit er echt vroeg in. Hopelijk wordt het land niet verder in het slepende gewapende conflict meegesleurd. Niemand die je spreekt ziet daar een  meerwaarde van in, maar er zijn tóch mensen die er wel baat bij hebben omdat ze er geld of macht aan overhouden. Toch zijn er zeker zaken van de Mozambikaanse cultuur die ik niet ga missen. Het niet op komen dagen na het maken van een afspraak en niet bereikbaar zijn is daar zeker een van. Het continue sloffen en chagrijnig zijn van serveersters in restaurants zal ik ook als kiespijn missen. Het niets kunnen plannen of zelf niet even nadenken… Iets anders zeggen dan wat je daadwerkelijk denkt of dan wat er gebeurt…. Politieke spelletjes die eigenlijk alles bepalen wat er gedaan wordt… De o zo belangrijke hiërarchie in organisaties en het belachelijk overdreven formele taalgebruik dat daarmee gepaard gaat. En natuurlijk, de corrupte politie…. Ik zal het gezang van de moskee missen (dat kan ik zeggen aangezien ik er ’s nachts niet van wakker werd). De herrie van de trein die langskomt. De verkopers op straat die je wakker maken met hun geschreeuw over gamba’s en calamari of de verkopers waar je voor een paar cent tegoed voor je telefoon bij kon kopen. De verse vruchten, met name de mango’s en de enorme avocado’s…. De mannetjes die een paar cent willen verdienen door je auto te bewaken, en vervolgens aan komen rennen op het moment dat jij weer weg wilt rijden. Juist ja, was jij mijn auto aan het bewaken haha? Maar alles ook zo zijn schoonheid natuurlijk!

Al met al, het hele leven is zó anders dan in Nederland. Ik heb me over zoveel zaken verbaasd. De drie bewakers en de empregada die ik in Nampula had, en hoe ik daar dan boven sta. Ik kon daar maar niet aan wennen, dat ze me aanspraken met ‘patrão’  of boss of chef. Ik heb me verbaasd dat er vis wordt verkocht op het werk. Over de boeiende verhalen die je hoort over het geloof in de black magicians en de enorme offers die ervoor gedaan worden om ongeluk af te zweren dan wel te bereiken wat je wilt. Alle gebroken auto’s die overal maar staan te staan en verder staan te verrotten. Ik heb me verbaasd over het verbod om met je elleboog uit de autoraampje te hangen. Over het verkeer dat wonderbaarlijk meestal goed gaat, ondanks alle chaos en de bizarre acties van voornamelijk de chapa’s (de openbaar vervoersbusjes die in elk Afrikaans land weer een andere naam hebben). Over hoe slecht en milieuvervuilend de auto’s zijn maar hoe ze tóch meer dingen aankunnen dan wat men in Nederland met de nieuwste wagens aan zouden durven. Over dat je vrijwel nooit iets lekkers ruikt. Ik heb me verbaasd over hoe laag de minimumsalarissen liggen (€60 per maand) terwijl alles duurder wordt in het land. Over hoe sterk de traditionele taakverdeling tussen man en vrouw hier bestaat en iedereen daar vrede mee heeft. Over hoe sterk de Afrikaanse vrouwen zijn en zelfs op oudere leeftijd nog van alles kunnen. Over het evenwichtsgevoel waarbij emmers vol water op het hoofd worden vervoerd, ook heuvelopwaarts. Maar ook over hoeveel suiker er genuttigd wordt en hoe snel de tanden uitvallen. Over de enorme hoeveelheden rijst/vlees/friet/salade die men kan eten en dat vrijwel alle botten ook opgegeten worden.

Ik kan nog zo heel lang doorgaan. Ik hoop vooral dat alle herinneringen in mijn hoofd blijven hangen en dat deze blog daar ook bij helpt. Het was een superbijzonder jaar en iedereen waarmee ik tijd heb doorgebracht in Mozambique, bedankt! Ik kom zeker terug J

Maar dan nu… What’s next? Ik heb al geruime tijd het gevoel dat ik dit werk niet nog langer wilde doen. Het is heel bijzonder werk, mag de hele tijd het hele land doorcruisen in een 4x4, kom op de boeiendste plaatsen in het binnenland, kan gratis slapen en eten…. Het klinkt in principe geweldig. Maar het is heftig. Eigenlijk ben ik de laatste 4 maanden vrijwel alleen maar onderweg geweest. Vanaf het ontbijt tot aan het moment dat je naar bed gaat is het een sociale happening want je bent altijd met collega’s. Je eet 1 of 2 keer per dag kip. Je slaapt nooit thuis. Je hebt nooit echt tijd voor jezelf. Je kan geen sociaal leven opbouwen met andere mensen dan een paar collega’s. Voor een jaar prachtig, maar langer hoeft echt niet. Helaas kon ik niet in een andere functie in Mozambique blijven voor Vitens Evides International, dus ben ik verder gaan kijken. Op dit moment zit ik ver in een sollicitatie voor een functie in Den Haag, dus we gaan kijken of dat het wordt!

Muito obrigado Moçambique. Nunca vou te esquecer.

6 Reacties

  1. Willem:
    30 december 2016
    Wat een boeiend verhaal Jelmer!
  2. Jan Klinkenberg:
    30 december 2016
    Boeiend, boeiend en nog eens boeiend. Wat heb jij veel meegemaakt, jongen! Maak nog eens een fraai -en zeker kleurrijk- fotoboek...
  3. Veronica Donna Helsloot:
    30 december 2016
    Wat een mist buiten en wat is het koud.
    Ik kom net binnen. Binnen is het lekker warm.
    Gauw aan de Koffie met een lekkere oliebol.
    Vervolgens ga ik nadenken over 2016.
    Op dat moment verschijnt er een email dat Jelmer iets in zijn blog heeft geschreven.
    Altijd leuk om te lezen.
    Ja die Jelmer heeft weer een bijzonder mooi verhaal geschreven over zijn werk in Mozambique.
    Wat een bijzonder om het zo allemaal te lezen. Veel gebeurd en veel gedaan.
    Weer een jaar voorbij.

    Even vergeet Ik dat het mistig en koud is buiten.
    Ik verdiep me in de warme reis & werkverhalen. Wat een belevenis. Zo anders dat in NL. Sommige dingen kan Ik me niet eens voorstellen.
    De gebeurtennissen vormen je wel.
    Mooi om te lezen.
    Ik ben benieuwd wat je in 2017 gaat doen.

    Ik wens je veel succes met je verdere sollicitatie.
    Jou kennende wordt het weer een fantastische werk-en levens ervaring.

    Zo mooi dat je alles uit het leven haalt!!
    groetjes :-)
  4. Wil Klinkenberg:
    31 december 2016
    Wat een geweldige reis werk ervaring. Ik blijf je volgen Sukses met je sollicitatie. Zal wel lukken. Ik duim
  5. Rini:
    2 januari 2017
    Mooie beschrijving van hoe je dat jaartje in Mozambique beleefd hebt, Jelmer! Gelukkig hadden we dankzij internet vaak contact en zo bleven we aardig op de hoogte van je 'avonturen' daar. Je hebt er heel goed werk verricht en bijzondere (levens-)ervaringen opgedaan. Een goede basis voor je verdere (werkzame) leven.
    Maar ook fijn, dat je nu weer in Nederland bent. ;-)
  6. Jelmer:
    4 januari 2017
    Dat fotoboek gaat er zeker komen!

    Dankjewel voor de leuke reactie Veronica! Fijn dat mijn blog je zo kon laten wegdromen van de Hollandse kou ... ;)

    Bedankt Willem, Wil, pa en ma voor de reacties!